Einleitung - Εισαγωγή

Εισαγωγή

Αγαπητοί φίλοι,

σε αυτή τη ιστοσελίδα θα βρείτε μια επιλογή από πίνακες ζωγραφικής και ποιήματα, σε μια προσπάθεια προβληματισμού και ώθησης, προς αυτά που πίσω μας αφήσαμε και που μας ακολουθούν, τις ρίζες μας.

Δεν ζωγραφίζω για να δημιουργήσω κάποια σχολή ούτε για να πρωτοτυπήσω, να φέρω κάτι καινούργιο στον χώρο της τέχνης, αλλά ούτε γράφω για να δημιουργήσω λογοτεχνία.
Είναι μια ανάγκη, κάτι που έρχεται από μόνο του χωρίς εγώ να το επιδιώκω, δουλεύω τα χρώματα και τα άλλα υλικά με τον τρόπο που με εκφράζουν, μου αποδίδουν αυτό που θέλω.
Ένα μπέρδεμα, μια σύνδεση χρωμάτων, διαφορετικών τεχνικών, διαφορετικών εποχών, συμβολικά δεμένων στη διαφορετικότητά τους μέσα στις διαφορετικές φάσεις της ζωής στο πέρασμα των χρόνων.

Ζώντας κοντά στον μετανάστη και γνωρίζοντας κάθε κομμάτι της ζωής του μου μίλησε ο πόνος του, τον είδα στην χαρά και στην λύπη, στην κοινή ζωή και την οικογενειακή. Μετανάστης ο ίδιος έζησα μέσα σε έναν κόσμο παλιό και καινούργιο, ξένο και ντόπιο. Γεννήθηκε έτσι ένα έργο εδώ σ’αυτόν τον χώρο που έχει να κάνει με το ξένο, το διαφορετικό, και που σχεδόν στο σύνολό του είναι συμβολικό. Σύμβολα που έχουν να κάνουν με την ιστορία μας, την θρησκεία μας, την παράδοσή μας, που είναι οι ρίζες μας. - όλα αυτά μέσα από μια μικρογραφία φυσικά. Ρίζες που σε μια σύνδεση καλλιτεχνική έχουν να κάνουν, με την αρχαιότητα, το Βυζάντιο, τον νεότερο Ελληνισμό, όπου ανήκει και ο Ελληνισμός της διασποράς μέσα από τον οποίο γεννήθηκαν και αυτοί οι πίνακες, που έχουν ώς θέμα τους τον κοινό πόνο, τη νοσταλγία της πατρίδας, μιας πατρίδας που την κουβαλάει μαζί του με όλες τις ελληνικές εμπειρίες, τα έθιμα, την ιδέα αξιών ζωής, τα βάσανα και τις χαρές του και επιπλέον τα προβλήματα που γεννήθηκαν στην ξενιτιά, της γλώσσας, της ταυτότητας, της επιστροφής ή όχι στην πατρίδα (και όχι μόνο).
Μια πατρίδα που στέκεται αλαργινή στο νου του, μέσα όμως στην καρδιά του ζωντανή.

Η ξενιτιά και οι Έλληνες είναι δυο ταυτόσημες έννοιες και καρπός τους είναι η νοσταλγία για την πατρίδα. Όταν όμως αυτό είναι κάτι δυνατό, όταν το δυνατό γίνεται βίωμα, τότε η σκέψη γίνεται γλώσσα και ο λόγος μιλάει βαθιά και γίνεται πιο δυνατός, όταν ζεις στην ξενιτιά, μακριά από αγαπημένα σου πρόσωπα, από τον τόπο σου, με τους ήχους του, τα χρώματά του, το φως του, και που αυτόν αμέτρητες φορές ονειροπολούμε θελημένα ή χωρίς να το θέλουμε, τότε η νοσταλγία είναι έντονη και αναπολείς όλα τα περασμένα και ο πόνος βαρύς, η επιθυμία για επιστροφή αβάσταχτη.
Το αίσθημα της νοσταλγίας, του πόνου της απομάκρυνσης και του πόθου της επιστροφής διατρέχει στους αιώνες την ιστορία της Ελληνικής μετανάστευσης, βρίσκοντας την έκφρασή του, σε όλες τις τέχνες και σε όλες τις μορφές της λαϊκής και λόγιας λογοτεχνίας. Η τέχνη είναι ένας σημαντικός παράγοντας σε μια κοινωνία και συμβάλλει στην πνευματική της εξέλιξη καθώς και αρμονική της ισορροπία.
Η τέχνη σαν κιβωτός της μνήμης είναι το αντίδοτο στο χρόνο και τη φθορά, μιλώντας μια γλώσσα πιο σαφή από την καλύτερη διεθνή γλώσσα.
Έτσι και οι πίνακες έχουν την δική τους οντότητα, μιλάνε με την δική τους γλώσσα και, όπως μια εικόνα προσφέρεται στον πιστό με τη λιτή, την ξεκάθαρη θωριά της, για να νιώσει ο πιστός μέσω αυτής το ασύλληπτο, με το συναίσθημα, με το ευλαβικό άγγιγμα, έτσι ακριβώς και οι πίνακες είναι εικόνες της πατρίδας μας.
Μας οδηγούν προς αυτή την ίδια, αν και δεν την βλέπουμε, δεν την ακούμε και δεν ζούμε σε αυτήν, σίγουρα όμως τη νιώθουμε μέσα μας σαν ζωντανή ανάμνηση.

Σήμερα βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο, όπου το περιεχόμενο και το νόημα της ελληνικότητας αλλάζει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Οι ταυτότητες και οι πολιτισμοί δεν είναι αμετάβλητες (έννοιες – ουσίες) με σταθερή αξία που οφείλουν οι άνθρωποι να διαιωνίζουν, αλλά δυναμικές που μεταβάλλονται.
Γιαυτό και έχοντας υπόψη ότι ο πολιτιστικά αδύναμος αφομοιώνεται από τον πολιτιστικά δυνατότερο, ας μην αφεθούμε.
Επιβάλλεται να μην στεκόμαστε.

Να κρατηθούν και συνάμα να εμπλουτιστούν οι ρίζες μας με το διαφορετικό, το νέο, ειδικά από τους νεότερους. Για να διατηρήσουμε το δυνατόν περισσότερα από την ιστορία μας, την παράδοσή μας, την πίστη μας, την γλώσσα μας, γιατί αν δεν το κάνουμε, κινδυνεύουμε να χάσουμε την ψυχή μας.

Παρακολουθώντας την πραγματικότητα της εδώ κοινωνίας βλέπουμε πώς είτε το θέλουμε, είτε όχι, είμαστε αποδέκτες των ίδιων κοινωνικών ερεθισμάτων, προκλήσεων, και πως βασικά μοιραζόμαστε κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά και με τους Γερμανούς και με τους άλλους λαούς που συγκεντρώνονται εδώ σ’ αυτόν τον χώρο, και ως εκ τούτου θα μπορούσαμε να δώσουμε έμφαση στις ομοιότητες παρά στις διαφορές μας.
Παρόλα αυτά όμως πρέπει να κατανοηθεί από όλους η διαφορετικότητα, να υπάρξει αλληλοκατανόηση, να διδαχτούμε ο ένας από τον πολιτισμό του άλλου και να πετύχουμε έτσι ένα καλύτερο πλησίασμα.
Με ό,τι ξεχωριστό κουβαλάει ο καθένας μέσα του και με δεδομένη την πολυπολιτισμικότητα της Γερμανίας και κατ’ επέκταση της ευρωπαϊκής ένωσης να απελευθερωθούμε από την μονοπολιτιστική στενότητα και να δούμε την σημασία της πολιτιστικής πολλαπλότητας.

Να προχωρήσουμε όλοι μαζί

Να ανεβούμε λίγο ψηλότερα.

Zurück / Πίσω